Het parcours in Hamme lag er bevroren bij. Een fijn laagje sneeuw zorgde voor een winters tafereel maar de ijzige wind ging met alle aandacht lopen. Opnieuw liet Lomme nog voor de wedstrijd zijn hoofd hangen. Door een opwarmingsronde met ploegmaat Tibo had het vertrouwen een flinke deuk gekregen. Tibo had deze wedstrijd dan ook met stip aangeduid en voelde zich duidelijk in zijn nopjes op het technische parcours.
Voor de start werden ze alle twee naar de laatste rij verwezen maar slechts enkele bochten verder had Tibo al de koppositie te pakken terwijl Lomme ergens halverwege was blijven steken. Het opschuiven verliep moeizaam en zorgde voor de nodige frustraties. Nam daar nog eens een stel bevroren vingers bij en je zag de kracht zo wegebben. Tibo daarentegen reeds steeds verder weg van de concurrentie.
Halverwege cross moet Lomme toch beslist hebben om er voor te gaan en schakelde hij een versnelling hoger. Dat scheelde al snel een aantal plaatsen. Eén ronde voor het einde reed hij al in vierde positie en had hij de nummers twee en drie in het vizier. Op het moment dat Lomme het mogelijk achtte om bij het tweetal aan te sluiten, ging hij lullig onderuit en werd hij weer achteruit geslagen.
Tibo won overtuigend, de nummers twee en drie vochten het onder elkaar uit en Lomme werd knap vierde. Maar wat als hij direct in de juiste versnelling reed?
