Hij was nog zo content om weer op de eerste rij te mogen starten maar het lachen verging Lomme snel toen hij al in de eerste bocht het wiel van ploegmaat Tibo niet kon houden. Geen halve ronde later waren Lomme en de rest op achtervolgen aangewezen. Tibo reed verder en verder weg. De moed zakte in Lommes schoenen. Even leek hij nog te strijden voor het podium maar die ene valpartij was er te veel aan. Je zag Lomme de hele wedstrijd op z’n tanden bijten; niet om terug te vechten maar wel om niet te wenen. Pas in de laatste ronde rechtte hij nog eens de rug om zijn 6de plek veilig te stellen maar met de finish in zicht liet hij zijn tranen toch de vrije loop.
